Dün seçimde görevli olduğum için bugün izinliydim. Dünden önceki gün, dün, bugün ve gelecekte ben bu ülkeden umudumu kesmedim, kesemem. Gidecek başka toprak olsa da bu ülkenin toprağında yaşamak istiyorum. İnsanlarla siyaset konuşurken ne yazık ki tramvalarım yüzünden kendimi anlatmaya çalışırken sesim yükselir, başka bir perde ve tondan konuşmaya başlarım, bugün bir sürü arkadaşım kah ne oldu demek için, kah nasılsın demek için aradı ama benim bir gram enerjim yok. Aşırı üzgünüm, yorgunum ama yine kendimden başka yaslanacağım kimse yok, herkes ben bir şeyler anlatırken kendi söyleyeceğine ne zaman sıra gelecek diye dinliyor, anlattığım düşünceler, savunduğum fikirler kimsenin umrunda değil. Biriyle konuşurken ya muhalif ya da iktidar olmak zorundaymışım gibi hissettiriliyor, ne demek taraf olmazsam bertaraf olurum? Ben gücümü içimdeki gençlik ateşinden alıyorum, hepimizin bir yerlerde kırdıkları gibi hevesimi kırdılar, artık hayal kuramıyorum, hedeflerim var. Olgunlukla hayalsizlik neden bağdaştırılıyor? Kiminle dertleşeceğimi bilemiyorum. Hangi cümle içime su serper ya da hangi dokunuş bana kendimi iyi hissettirir bilmiyorum. Sadece inandığım şeylere sarılıyorum. Buraya yazamadığım, içimdeki savaşta sadece kendime bağırdığım şeylere, benim gibi düşünmeyen kimseye terörist demedim, cahil demedim, sen ne anlarsın demedim. Bugün beni anlayacak birine ihtiyacım var, çok içten ve derinden söylüyorum.
"Umutsuz durumlar yoktur, umutsuz insanlar vardır. Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim.
Şayet bir gün çaresiz kalırsanız, kurtarıcı beklemeyin. Kurtarıcı kendiniz olun."
Mustafa Kemal Atatürk