itiraf 1: ülkenin vaziyeti kanıma dokunuyor. yediremiyorum. konduramıyorum. ulan biz bi simülasyonda falan mıyız? kabusta mıyız?
itiraf 2: sokrates aşırı haklıydı. böyle demokrasi olmaz. olmaz olsun. biz herkesin iyiliğini düşünürken, ülkenin yarısı herkesin (kendilerinin de) kötülüğü için olanı seçiyor 21 yıldır inatla ve ısrarla. aç kalan itaat ediyor, cahil kalan biat ediyor.
itiraf 3: bir yanım
zeki demirkubuz gibi hissizleşti ama diğer yanım da asla ümit etmeyi bırakamıyor.
“Bu ülkeye ve bu hayata dair hiçbir şeyin, hiçbir zaman benim dilediğim gibi olmayacağını biliyor, artık bundan acı duymuyorum.”
“Cebren ve hile ile aziz vatanın, bütün kaleleri zapt edilmiş, bütün tersanelerine girilmiş, bütün orduları dağıtılmış ve memleketin her köşesi bilfiil işgal edilmiş olabilir. Bütün bu şerâitten daha elîm ve daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde, iktidara sahip olanlar gaflet ve dalâlet ve hatta hıyanet içinde bulunabilirler. Hatta bu iktidar sahipleri şahsî menfaatlerini, müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhit edebilirler. Millet, fakrı zaruret içinde harap ve bîtap düşmüş olabilir.
Ey Türk istikbalinin evlâdı! İşte, bu ahval ve şerâit içinde dahi, vazifen; Türk İstiklâl ve Cumhuriyetini kurtarmaktır! Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur!”
bu dünyada ve ahirette senin sonun feci olacak ama bu ülkenin geleceği Türk gençliğinindir! Türk milleti ve Türk devleti küllerinden yeniden doğacaktır, tarihte örnekleri olduğu gibi.
inşallah ömrümüz yeter de çocuklarımıza ve torunlarımıza hak ettikleri güzel ülkeyi umarım bir daha böyle fetret devirleri yaşanması mümkün olmayacak bir şekilde miras bırakabiliriz.