annemin beni kendinden çok sevmediğini öğrendiğimde müthiş sıkılmıştı canım. nasıl beni hayatındaki her şeyi askıya alacak kadar çok sevemezdi? nasıl tek odağı ben olamazdım? ben üzgünken, keyifsizken, öfkeliyken, depresifken orada oturup keyifli vakit geçirmesi bana hakaret gibiydi, yani.
annemi bir şeyle paylaşma fikri felaket rahatsız ediyordu beni. onu abimle paylaşmam gerekiyordu, babamla. onu kendi annesiyle ve arkadaşlarıyla paylaşmam gerekiyordu. akrabalarıyla, işiyle. daha kötüsü de onu onunla paylaşmam gerekiyordu. onun hayatıyla ortaklığımız vardı, ömrünün yarısını bana geri kalan yarısını da diğer tüm zımbırtalara ayırması gerekiyordu.
en kötüsüyse gün gelecek onu toprakla paylaşmam gerekecekti. o zaman elini tutar çıkarırım oradan diye düşünüyordum. annemin toprakta paydaşı olacağıma onun başında ağlayacağıma, kendimin yarısını veririm toprağa daha iyiydi. annem yine bana kalacaktı.