beni şaşırtmadı bu durum. tersi olsaydı şaşırırdım cidden.
bir insan bu devirde “ben milliyetçiyim” veya “dinciyim” derse ondan hiçbir bok olmaz.
sinan oğan’ın babala tv’ye katıldığı programı izledim. az çok mantıklı da konuşuyordu. ne zaman “ne mutlu türk'üm diyene” sorusuna verdiği cevabı gördüm, bundan hiçbir halt olmaz dedim.
hangi ırka ait olursa olsun, bir insanın el kadar veletlere her sabah andımız denen garabeti okutacak kadar şuur kaybı yaşamaması ve ne mutlu türk’üm diyene diye bir saçmalığa maruz kalmaması lazım. ülke bu değerler üzerine kurulmuş olabilir (ki değil, tam tersi, asıl motivasyon kaynağı dindi. kurtuluş savaşı’nın) ancak ne ülke ne de dünya artık o konumda değil. bu ülkenin tüm vatandaşlarını kapsayacak bir dil, söylem ve eylem gerekli.
ayrıca, bizim gibi onuncu dünya ülkelerinde insanların birilerini seçimle seçtiğine inanması tam bir komedi. zira bu ülkede başa geçen herkes bir şekilde ülkenin tüm olanaklarını sadece kendi çevresine ve sülalesine yedirir. yedirecek de. ne zamana kadar peki? halk gerçekten onurlu bir duruş sergileyip din ve milliyetçilik gibi ortaçağda kalmış boktan siyasi söylemleri terk edene kadar.