böyle sesli şiir okuyan tiplere ifrit olurdum, hani gerçekten yaptığı iş çok mühimmiş gibi davranan tiplere. şiirin görkeminden faydalanmak isteyen parazit tiplerdi bunlar, evet şiir okuyorum diyerek göğüslerini kabarta kabarta gezerlerdi. halbuki şiir kadar muğlak bir başka edebi metin türü yoktu, yani ne dediğini sadece okumakla bile kavranamayan bu yazı parçalarını okumak zaten başlı başına deli insan işiydi. bir de herkesin içinde gerinerek şiir okuyan tipleri yakalarından tuttuğumla sarsasım gelirdi.
belki bir erkek bir kadına okusa, kısık sesiyle hem de. dudaklarından çıkan kelimeler rüzgarın fısıltısı gibi yükselse ve kadının yanaklarına, boynuna, kulaklarına sürünse yine kabul edilebilir olurdu. fakat öbür türlüsü, hiç çekilmezdi.