her zaman her koşulda yanımda ve destekçim olan canımın içi. bir kız çocuğunun ya en derin yarası ya en büyük şansı oluyor babalar... şükür ki benimki her zaman şansımdı. bir süredir pek iyi değil, dolayısıyla uzun bir süredir boğazım düğüm düğüm yaşıyorum.
dün ilk kez o iyi olmadığı için arabayı benim kullanmam gerektiği bir pozisyona düştük. daha önce kullanmadığım için değil, yani daha önceleri arabayı benim kullanmamın bir sebebi olmazdı. ama bu kez ben kullanmak zorundaydım çünkü o kullanamıyordu. neyse gittik geldik yaptık ettik derken park ettim arabayı, ona dönüp gülümseyerek "geldik babacım" dedim. durdu o da gülümsedi. bana araba kullanmayı bizzat öğretip reşit olur olmaz aldırmıştı ehliyeti. üstelik o sene biraz sıkıntılı geçen bir seneydi ve biz kısa süreliğine tamamen yabancı bir şehirdeydik. ne acelesi var, eve dönünce alır, yabancı yer, uzak, nasıl gidip gelecek şimdi gibi gibi lafların hiçbirine aldırmayıp kursa yazdırmıştı direkt. o sebeple ehliyetimi sadece bir kez birkaç ay bulunduğum alakasız bir şehirde aldım. onun da aklından aynı şey geçmiş olacak ki güzel birkaç sözle çekti sarıldı. dünden beri de ara ara "ne mutlu bana, iyi ki varsın" gibi şeyler söylüyor. ufacık şeylerde bile ben yaptığım için mutlu olduğunu, gurur duyduğunu her zaman dile getirdi, esirgemedi benden. bunun için mutlu ama her şeyi onun gölgesinde öğrenip onun gölgesinde yapmışken şimdi böyle gördüğüm için üzgünüm. gölgesi eksilmedi çok şükür ama ne bileyim işte. acıtıyor. Allah yokluğunu göstermesin.