(bkz: bakış açısını değiştirmek ) kendini kandırmak gibi geliyor bana. Sanırım o yüzden bazı düşüncelerimi değiştirmek istemiyorum. Kendi kendime yalan söylüyormuşum gibi geliyor her zamankinden olumlu baktığımda aynı durumlara.
Bir an için çok pozitif bakıyorum. Kendime aşıkmış gibi davranıyorum ama daha o cümleleri kurarken bile kendime yalan söylediğimi fark edip hemen pozitif yalanları terk ediyorum. Herhalde bunun işe yaraması için kendimi kandırmadığımı hissedecek kadar gerçekten kendime aşık olmam gerekiyor.
Kendini olduğun gibi kabul etmek ne zor iş.
Ben kendimi kabul etmiyorken başkalarının da beni kabul etmemesi de mantıklı geliyor bu yüzden.
Eğer bu tavrım değişmezse ömür boyu kendimi sevmeyip, sevilmeye layık olmadığıma inanıp, kimsenin beni sevme büyüklüğünü! göstermesini beklemeyeceğim.
Birinin beni sevecek kadar çaresiz durumda olmasını düşünmek kendi kendimi çok aşağılıyor, neden böyle?
Beni sevecek insan herhalde diyorum dünyanın en bahtsız insanıdır. Düşün onca insandan kimse kalmamış da bana kalmış. Beni sevecek gelecekteki insana, ona layık olamayacağım için borçlu hissediyorum bu ne manyak bir düşünce şekli?
Kendimi bu kadar eksikli görmek istemiyorum. Beni biri severse, buna lütufmuş gibi bakmak istemiyorum.
Oof of.