1990 italya dünya kupası finalinde arjantin,
almanya’ya 1-0 yenilip kupayı kaybederken ben de ekran karşısında küçük bir çocuk olarak kendisiyle birlikte hüngür hüngür ağlamıştım.
futbol’a dair ilk sevincim 1988 yılında babamın kucağında bir kahvede
galatasaray’ın monako’yu
şampiyon kulüpler kupası çeyrek finalinde eleyip yarı finale kalmasıysa, ilk büyük üzüntüm de maradona’nın
dünya kupası’nı kaybettikten sonra ağlamasıdır.
evet, az önce
sscb napoli tam 33 yıl sonra,
serie a’yı ligin bitimine 5 hafta kala üçüncü kez şampiyon bitirdi ve mutlu oldum. çünkü napoli demek, maradona demek. hayatta olsaydı,
2022 katar dünya kupası’nda arjantin’in ve serie a’da napoli şampiyonluğu cidden kendisini çıldırtırdı.
ruhu huzurla dolsun.