uzun zaman sonra yine geldi yüreğime çöreklendi gitmiyor. böyle göğsümü tam ortadan oyuyorlarmış gibi bir his.
uyku uyutmuyor, uyusam da sanki hiç uyumamış gibi oluyorum, hiç gülesim yok ama her şey normalmiş pozu vermek için gülmeye gayret ediyorum. çoğu şeyi yapmak zorunda olduğum ve alışkanlık olduğu için devam ettirebiliyorum. geriye kalan zamanda beynim düşüncelerimin istilasına uğruyor ancak düşüncelerim bile bomboş, gereksiz ve önemsiz geliyor, zaten bir sonuca da varamıyorum. yine başa dönüyorum. gittikçe daralan bir döngüde kapana sıkışmış gibi bir his işte benimkisi. her seferinde daha çok boğuluyorum.