dört yaşlarındaki üç ahbap evcilik ile kutu kutu pense arası ortaya karışık bir oyuna dalmıştı. onları izlemek çok keyifli, bir o kadar da huzur vericiydi. allahım, hepsi inanılmaz sevimliydi ve ben sıkılmadan saatlerce oyunlarını seyredebilir, boylarından büyük ettikleri laflara hayran kalabilir, o pek bilmiş tavırlarına ölüp bitebilirdim.
derken anne rolündeki dünyalar tatlısı kız ağzıyla garip bir ses çıkararak elini eteğinin cebine daldırıp etrafındakileri susturdu:
-şş sessiz, lelefonum çalıyor!
keçeli kalemle pala bıyıklı bir babaya dönüşmüş olanı gülmekten yere yığıldı. çok geçmeden diğeri de ona eşlik etti. anlamadığım bir şekilde kahkahaları dinmek bilmiyordu. baba çocuk sonunda nefes almayı hatırladı ve biricik eşine doğru bakarak;
+deli bu yaf, dedi. lilifona lelefon diyor...