an itibariyle
Eskiden bu yaşlar bana ne çok gelirdi; şu anda kendimi hem bu düşünce ekseninde yaşlı hissediyor, hem de tazecik bir bahar mimozası gibi kokuyorum.
29 yaşıma gireli iki saat olmuşken ve iki buçuk saat sonra çalacak bir alarmım varken kendime bir anı bırakmak istedim. Yılın ilk sabahını yolda geçirmiştim, doğum günümü de yolda geçireceğim, neyse ki kilometreleri seviyorum. Muhtemelen bunu yazmayı bitirince saat uyumak için anlamsız olacak ve sıfır uykuyla yola çıkacağım, neyse ki uykusuzluğa da alışkınım.
Yol... Dönüp son birkaç seneme bakınca değişen onca şeye karşı yolda olmam baki kalmış. Maddeten ve manen.
Dün bir arkadaşıma normal şartlarda canımı sıkacak bir olayı kahkaha atarak anlattım ve sonra da sordum, delirmiyorum değil mi? Hayır dedi, acıyla dalga geçmek bir olgunluk ve sen artık bunu yapabiliyorsun. Bir kahkaha da buna patlattım, takdir edildiğim konu komik geldi. Ben ki her detayı düşünüp üzülen ve karşımdakilerin abartma yahu dediği kişi gün geldi kendi kendine gülümseyerek bu da bir şey mi canım diyor. 30 yaşa yaklaşırken böyle bir rehavet oluşuyormuş demek ki. Öğlen birkaç damla gözyaşı döküp akşam stada gidip "yangın yeri hep buralar sayende" diye bağırıyorsunuz mesela hiçbir şey olmamış gibi ve her şey geçmiş ya da geçecek gibi. Belki yaşın getirdiği olgunluk bu belki de yaşadıklarının, belki de seçenekli değil, aslında her ikisi de etken.
Ben haziran ayında hiç beklemediğim bir şekilde kaybettiğim anneannemden beri böyleyim. Geçen sene beni arayıp doğum günümü kutlayan kadının sesini ben bu yaşımda duyamıyorsam, hayatta böyle kesin ve ani kayıplar varken, bunu yaşamışsam ve hala devam edebiliyorsam, ne olabilir ki? Ölümden gayrısını çok da dert edinemiyorum dersem elbette yalan olur, ediyorum, ve fakat bu dertler artık gözümde büyümüyor. Sanki arada kalbimi bir el sıkıyor, kan topluyor ve bir zaman sonra dağılıyor, o zaman öyle kısa ki fark etmiyorum bile geçiş sürecini.
Çok şükür. Kalbimi sıkan o ele de dağılan kana da verdiğim yegane tepki bu. Sükut içinde şükrediyorum.
Üç sene sonra teravih namazına gittim geçen hafta, üç sene önce o camide dilediğim ne varsa beni buldu. Yine bulacağından kuşkum yok.
İyi ki hissettiren, sevgiyle sarılan, bakış açılarıyla hayatımda pencereler açan, yüzümü güldüren, eleştirileriyle bana özümü hatırlatan herkesle birlikte sağlıkla geçer inşallah yeni yaşım.