Küçükken korkutmuşlar bizimkiler beni, arka bahçemizde. Uzun bir zaman da korkularım devam etti, tek yatamıyordum, karanlıktan çok korkardım.
Abimin gözünde de hiçtim bu yüzden.
Belli etmemeye çalıştım büyüdükçe de nafile. Uyku düzenim sırf bu yüzden bozuldu çünkü gece tek ve karanlıkta yatamıyordum, strese giriyordum, kalbim her seferinden daha da hızlı çarpıyordu.
Üniye geçince korkum bitti ama bozulan düzenim aynı kaldı. Koca yurtta tek kaldım sırf korkumun üstüne gitmek için.
Lodostan hala ufak tırsarım çocukken lodosta çok elektrikler giderdi ordan kalma.
En son başka şehirde tek yaşamaya başlayınca annem bi gün çocukken korkardın beni yanında isterdin ne oldu da şimdi koca evde tek yaşıyorsun artık korkmuyorum anne o çocuk öleli çok oldu diye cevap verdim.
Yine bu korku muhabbeti açılınca ablam şey demişti en büyük pişmanlığımdır belki de seni korkutmam çünkü benim yüzümden psikolojin bozuldu, affet beni hakkını helal et tarzında bi konuşma yaşadık.