İlkokuldayken arkadaşım ablasının sihirli rujunu bizim kapımızda unutmuştu. Ben de yarın gösterim var diye hatırlatmayıp gösteri gününde perdenin arkasında sürmüştüm. Sahneye çıkıp "Neler oluyor hayatta?" şarkısını söylerken büyük sınıflar ıslık çaldığında keyfim gayet yerindeydi. Sonra İstiklâl Marşı için sıralara giderken elinde mikrofon olan hoca beni yanına çağırdı. Ben de ruj için kızacak sanıp görmemiş gibi yaptım. Sınıf öğretmenim kızım hocan seni çağırdı niye gitmiyorsun deyince utana sıkıla büstün önüne doğru yürüdüm. "Bu arkadaşınız niye burada biliyor musunuzz?" sorusuyla beraber bende ipler tamamen koptu. Ruj için ayıplanacağımı sanıyordu hâlâ çocuk aklım. Meğer şiir ödülü vereceklermiş.