Bugün ilk defa şehri gezebilme fırsatı buldum evimin önünden başladım yürümeye o kadar çok yürümüşüm ki en son durduğumda şaşırdım bu kadar yürüdüğüme ara ara durdum kaldırılan enkazların ne olduğunu hatırlamaya çalıştım okul mu,apartman mı yoksa başka bir şey miydi diye sonra ne yaşadık biz böyle dedim ne oldu bize böyle dedim doğduğum büyüdüğüm yere artık yabancıydım. Evime döndüm tekrar o yıkık dökük haliyle bile çok rahattı çünkü benim evimdi başkasının değil,oturdum ağladım saatlerce bütün yaşadıklarımıza gördüklerime herkese düzeleceğimizi söylerken içimdeki umudu diri tutamıyorum çok üzgünüm.
Bunu da ezanın sesiyle kendime geldiğim zaman çekmiştim
:(