Yakın arkadaş kavramından bayağı uzaklaştığımı fark ettim. Yani böyle pat diye içimi açabileceğim beni dinleyebilecek insan kalmamış. Aslında nicel bir yoksunluk söz konusu da değil. Hadi desem çıkıp dertleşebileceğim, arasam 5 saat kafasını şişirebileceğim insanlar hâlâ var ama bende rahat rahat dertleşeceğime dair pek bi inanç kalmamış. Herkes kendini hayat telaşine çok fazla odaklanmış durumda, herkesin kendi özelinde çok fazla derdi var. Anlatırken yoruyormuşum gibi ya da kafasını bana veremeyeceğini hissediyormuşum gibi geliyor. Yaşlandık galiba ya. Herkes bi şekilde kendini kurtarma derdinde, her geçen gün sıkıntılar da artıyor haliyle. Güzel bir şey olunca bile artık o an kim varsa ona anlatıyorum, kim denk gelirse, dinlemeye açıksa. Can sıkıcı.
Birebir aynısını yaşıyorum yalnız hissetme. Bence de yaşla alakalı. Herkes hayatını devam ettirirken eski neşeli günler azalıyor. İş güç eş sevgili derken arkadaşlıklara eskisi kadar zaman kalmıyor. Çok üzülüyorum ama elimden bir şey de gelmiyor. Bu bir küslük veya soğukluk da değil. Herhalde büyük olmak böyle. Önceden çok büyük olayları bile yaşanıp bittikten sonra anlatan akrabama şaşırırdım. Şimdi anlıyorum hepsini - gunes gibi 11.04.2023 01:08:27 |#4531730
1
Öyle az haberdar oluyoruz ki artık birbirimizden, bir gün bir tanesi çıkıp ben evlendim dese "aa ne ara" demem. - gunes gibi 11.04.2023 01:10:47 |#4531732