Eskiden büyümenin çok güzel bir şey olduğunu sanar ve hemen büyümek isterdim. Fakat şu yıllarımda anlıyorum ki büyümek hayatın acı gerçekleri ile yüzleşmek, insanların gerçek yüzünü görmek demekmiş aslında büyümek hiç güzel bir şey değilmiş. Sevmek güzelmiş ama sevilmemek acı vericiymiş, unutulmak kolaymış fakat unutmak her ne kadar kısa gibi görünse de bir o kadar zormuş. Küçük bir çocukken hayatın bu yüzünden habersizmişim. Sadece ben değil, herkes öyleymiş.Eski günlerimi, çocukluğumu, masumiyetimi özlüyorum çünkü şu günlerde, bu toplumda kendimi kirlenmiş hissediyorum. İnsanların merhametsizliği, hayatın acımasızlığı, sevmenin zorluğu, sevilenin vicdansızlığı beni korkutuyor. Eski günlerimde bana hayatın bu tarafını yansıtan bir aynam olsaydı ânı yaşardım ve şimdi bilmem kaç yaşındayım. Hayatımdan hızla eksilen yıllar. Geriye dönüp bakıyorum da ne çabuk geçmiş neler birikmiş, neler kaybedilmiş ve anlıyorum ki hayatın karanlık yüzü üzerimize çökmüş, bizleri esir almış.