İnsan, tanımadığı birine daha kolay döküyor acılarını. Hele sen de bilinmiyorsan. Bu hayatta, aldığım en önemli ders; ne konuda canın yanıyorsa ve ne konuda eksik, yaralıysan oradan sınanıyorsun. Benim de sınandığım şey sevgi. O kadar büyük boşluk ki bende hani sevginin tanımını yap deseler yapamam. Sarılmayı öpmeyi dokunmayı filan da bilmem. İnsan kendini sevmeli falan filan geçin bunları. Öyle olsa sevgiliye, arkadaşa niye ihtiyacımız olsun? Neyse efendim, yaş olmuş 28. Bir sevgilim bile olmadı. Aksine çok boktan insanlar derin yaralar açtı bende. O kadar inanmıyorum ki sevilmeyeceğime. Ve bu şımarık, taktiklerle parmağında oynatan kızların sevildiklerini gördükçe yavaş yavaş taşlaşıyor kalbim. Hani gayet de entellektüel biriyim yani. Tiyatro severim, klasik müzik dinlerim, piyano vs... Artık iyi insan olduğum için cezalandırıldığımı düşünmeye başladım... Nasıl abi, nasıl bu kadar güzel seviliyorsunuz?
İkinci bir diyeceğim şey de, kendimi hiçbir yere ait hissedememek, evinde gibi. Huzurlu güvenli... Bilemiyorum Altan, içinde derin bir boşlukla, sevgisizlikle, karmaşık duygu ve düşüncelerle olacakları tahmin etmeye çalışmak çok zor...