Kendi adıma idealini tanımlayacağım teklif.
-Mümkünse sıfır yabancı, gerekliyse bir iki tanıdık yanında yapılmalı. İnsanların bakışlarını en azından o an üzerimde hissetmek istemem çünkü. Alkışa da gerek yok.
-Sürpriz olmalı. Beklenilmeyen bi anda yani. Evlilik teklifi edileceğini bildiğim bir akşam yemeği benim adıma mizansen gibi bir şey. İstemem.
Şaşırt beni yiğidim.
-Organizasyon şirketlerinin led ışıklı ‘marry me’ yazısı olmamalı. Nolur, istemem.
-Tercihen gizli bir kayıt olmalı. Tekrar izlemek, görmek, yaşamak için.
:)
Yani özel, samimi, gerçekten duygusal olmalı. Ben kelimenin anlamına düşeyim orda. Işıklara süslere dekorlara değil. Benimle hayatını geçirmek istediğini bana söylemesi gündemde olsun sadece. İkimizin bir anısı olsun. Sokaktan geçerken bir abinin omzunun üstünden seyrettiği ya da yan masada yemek yiyen kadının ağzında lokmasıyla seyre daldığı bir an değil. Nasip olur mu be?