Yüreğimden, böyle ta içimden gelen, çoğalan bazı şeyler var. Ama ne, ben de bilmiyorum.
Deli gibi üzüldüğüm ama üzülmemem gereken bir konu var.
Aylar önce yazdığım ve daha sonra sildiğim 'yanlış bir yoldayım ama yol nasıl güzel' diye bir entiri vardı. Silmiştim çünkü yanlıştı işte. Olmaması gerekiyordu.
Çalıştığım yerde beğendiğim, belki yıllar sonra bana bir kalbimin varlığını hatırlatan biri vardı. Ama tanımıyordum. Tanıdıkça gerçekten sevilesi biri olduğunu daha çok gördüm ama hayatında biri olduğunu da öğrenmiş oldum bu sayede. O yüzden silmiştim o entiriyi de zaten. Kendimi durdurmam gereken yerdeydim çünkü. O konu kapanmalıydı ve kapanmıştı da. Ya da ben öyle sanmış, aylarca kendimi kandırmışım.
Onu gördüğümde hep bir iyi hissetme halim vardı ama özel bir sebebi yoktu, olmamalıydı. Sadece o çok güzel bir insandı, çok kibar, naif, nazik... Ben böyle insanları gördüğümde hep iyi hissederdim ki zaten.
Ama böyle insanlar o işten ayrıldığında bu kadar üzülmezdim de. Pek muhabbetimiz yoktu çünkü, vaktimiz de olmadı zaten. Ama günler oldu, ben hala üzüntümü, hüznümü atamıyorum içimden. Taşacak kadar doluyum ama taşamıyorum da. O işe gitme hevesim artık o kadar bitti ki. Sanki gitmemin tek sebebi oymuş gibi.
Mesai sebebiyle onunla son karşılaşmamız olan o gün gittim yanına, vedalaşmak için. Çıkmadan önce de o geldi yanıma, el sıkıştık. Gerçi bunun, konuşurken kekelememe sebep olduğunu hatırlamasam da olur bence... Kapıdan çıkmadan bir kere daha dönüp el sallayışı var bir de. Sonra bitti gitti işte. Muhtemelen onu son görüşümdü.
Şimdi elimde, veda yemeğinde yaptığı küçük bir konuşmanın videosu var, dönüp dönüp izlediğim. Bir de, nerede okuduğumu hatırlamadığım 'dokunmanın da hafızası var' cümlesinin doğruluğunu bana kanıtlayan o birkaç saniyelik temas... Ellerinin soğukluğunu hala ellerimde hissediyorum sanki.
Ve bütün bunları hissetmenin vermiş olduğu o boğucu suçluluk hissi. Ona da hayatındaki kadına da büyük bir saygısızlık yapıyor gibi hissediyorum sürekli fakat ne bu düşünceden ne de bu hislerden kurtulamıyorum. Onu bir daha göremeyecek olmanın verdiği o sızıdan da...
O kadar karmaşığım ki. Çıkamıyorum işin içinden.