omuzumdaki tek yük kendi tabutum.. sanırsın tüm dünyayı yüklemişler içine.. gel diğer omzuma koy da başını, ağırlığım dengelensin.. Diyeceğim birinin olmamasına mı üzüleyim. Yoksa yine yeniden bir çıkmazın içine girmiş olmama mı? Hayat çok ironik. Ya hep yolunda ya hep çıkmazda. Şu sıralar koridorun sonunda ışık gözükmüyor her yer zindan misali kapkaranlık dört duvar.. gerçi parlak ışığa gitmek hepten kötü ya.