bayrak töreni için biz liseliler okul önünde kurbanlık koyunlar gibi toplaşıp beklemeye koyulmuştuk. eline mikrofonu alan beceriksiz iki üç öğretmenin cılız uğraşları işe yaramıyor, kalabalıktan yükselen uğultununun önü bir türlü kesilmiyordu. üç beş dakika daha geçiyor ve sahne, eğitime verdiği hizmetlerle birlikte tokatları ve yumruklarıyla da ün salmış müdür yardımcısının iri cüssesiyle ağzına kadar doluyordu. onu gören talebeler saniyeler içinde suspus oluyor, nihayet kimseden çıt çıkmıyordu. küçücük mikrofon devasa pençelerin ardında kaybolurken zebellâh ön sıralardaki nasipsizlerden birine doğru:
-hey sen, mal evlâdım sen evet! diye sesleniyordu. gözlerini tepeden tırnağa üstümde hissettiğim için sözlerini seve seve üzerime alınıyor, var gücümle bağırıyordum:
+buyurun hocam!
herifin her daim terli suratı hafif bir tebessümle nurlanıyordu. koca kel kafasını iki yana sallayıp:
-aferin çocuğum diyordu. onca kişi arasından kendini bilmek harikulade bir şey...