Küçükken abim bir odanın köşesine tüner, kapıdan benim geçmemi bekler, ben geçerken de ellerini Sihirli Annem’deki gibi birleştirip fısıldayarak “Perihan teyze, orda mısın? Sana bir şey söylicektim” falan derdi. Ben de “Eeööhh yalancııı, uydurma yok demi öyle bi şey bi kere yokk ki” diye ellerini bozup giderdim.
Bir dahaki geçişimde daha da tünemiş olarak “Perihan teyze, şüphelenmedi ama yakalandım, sonra konuşuruz” derdi. Üstüne atlardım sonra “Ya yalan söylemee” diye ağlamaklı bi hırsla dövmeye çalışırdım onu. Tüm mimiklerine kadar gözümün önüne gelir hala.
Sihirli Annem izlerken, bunlar gerçekse Allah nerde acaba Allah’ı da tanıyolar mı gibi şeyler düşünüyordum bu yüzden. Sağol be abim jsjdjdj Yine de bu anım olmasa o günümün nası geçtiği aklımda kalmayacaktı. Sağol be abim:)