Bir hafta önce hayatımın en büyük kazığını yedim. Yıllardır tanıştığım, yıllardır bana yürüyen insan benim ona açılmam ile birlikte beni ortada bıraktı. Sonum o sanırdım hep. Kendime çok kızgınım ona inandığım için. Çok salakmışım diyorum, bu nasıl sevgisizlik ki iki lafa bu kadar çok gönülden inandın diyorum. Kendimi çok salak hissediyorum. Çok kızgınım, çok kırgınım en çok da kendime. Nasıl atlatılır bilmiyorum. Ne kadar klişe bir laf olsa da zaman gerçekten her şeyin ilacı bunu biliyorum keşke diyorum aklım, bedenim birkaç ay sonraya ışınlansa bu acıyı yaşamak zorunda olmasam ama öyle bir seçenek yok. Acı olsa bu da bir dersti. Belirsizlik olan yerde durmayın, sevgi gerçekten net.