Kadın ve erkek seccadelerinin yan yana serilmiş olması zaten konudan uzaklıklarına delil kanımca.
‘Ben ibadetlerin gizli yapılmasını desteklerim’ gibi bir önermem yok şahsen. Nafile ibadeti kişi kendi bilir ama farz ibadeti ‘ay saklıyım, ay kimsecikler görmeden, ay normal hayatımda olduğumu çaktırmayım’ gibi bir düşünceyle örtmenin gereği olduğunu düşünmüyorum. Kendiyle, inancıyla, ibadetiyle barışık kimse, başkalarının rutinine engel olmadığı sürece (yolda namaz kılmak gibi) istediği şekilde söyleyesin, yaşasın veya görünsün. İmanı samimi kişi farz ibadeti yerine getirdim diye övünemez zaten, ‘yap dedi yaptım’ kadar temeldir, öyle olmalıdır onun için. Dediğim gibi kendi yaptığıyla barışık olursa, kendi yaptığı da başkasının yapamadığı da “wow” bir mesele olmaz onun için.
Demem o ki bir kişi dinini kendi normalinde yaşarken, bazen görürsünüz denk gelir, bazen görmezsiniz denk gelmez. Örneğin her konuda olduğu gibi bunda da insanların paylaşımında: mutlu olduğu bir sofrada dostuyla, huzurlu hissettiği bir tatilde anda eşiyle, sevgisinin kabardığı bi gülümsemede çocuğuyla, manevi kuşanmışlıkta hissettiği bir anda tefekkür ettiği bir çiçekle veya o an okuduğu ayetle… Hepsinin o kişi için doğallığını ve rutinliğini fotoğraftan görebilirsiniz zaten. Ama o sofrada yemek/mekan için, o tatilde otel için, o çocuktaki gülümsemeyi sunduğunu düşündüğün imkanın gururu için, o çiçeği o ayeti en dindarı benim demek için gösterdiğini de görebilirsiniz.
İnsan kendiyle barışmışsa kimseye karşı ne kavgası ne gösterişi kalır. Barışmamışsa kendinde eksikliğini/ezikliğini duyduğu şeyi örtmek adına; sizde olduğu veya olmadığı için size bilenmeye veya kendinde çok varmışçasına gözünüze sokmaya devam eder.