Oldum olası hayatın her anını sosyal medyada paylaşmayı çok doğru bulmuyorum. Herkesin tabii ki kendi tercihidir fakat ben özellikle mutluluklarımızı paylaşırken daha dikkatli olmamız gerektiğini düşünüyorum. Çünkü o mutluluğu arayan, o mutluluktan belki de mahrum kalmış birilerinin yarasına denk gelir diye çekinirim. Tabi burda bahsettiğim şey misal anneler günü paylaşımları ya da ne bileyim işte babalar günü vs paylaşımları. Normal zamanda bile buna dikkat edilmesi gerektiğini düşünürdüm şimdi yaşanan depremin boyutu ve kayıplar göz önüne alınınca ekstra dikkat edilmesi gerektiğini düşünüyorum. Yani aslında bir gereklilikten ziyade zaten hiçbir şeyden tat alamıyorum. Birebir tanıdığım kimseyi kaybetmedim ama orada yaşananlar beni bile çok etkiledi. Ciddi anlamda aklımdan çıkmıyor, o insanların o halleri, hepimizin çaresizliği hiçbir şekilde aklımdan çıkmıyor. Yemek yiyemiyorum aklıma ilk günler geliyor, uyuyamıyorum soğukta kalmak zorunda olanlar aklıma geliyor. Zaten psikolojim bozuktu o ayrı ama bütün bu yaşananlar gerçekten çok ağır şeylerdi. Biz birebir yaşamamamıza rağmen bu kadar etkilendiysek oradakileri düşünmek bile zor. O yüzden şahsi olarak yapabileceklerimizi yapmak bence boynumuzun borcu. Ramazan bana hep neşe verirdi bu sene masasından sevdikleri eksilenleri hatırlattığı için kendi soframdan utandırıyor. Lütfen en az bir sene herkes paylaştığına, dediğine, hareketlerine dikkat etsin. İnsanların yaralarını deşecek şeyler yapmaktan sakınalım. Bu sene mutluluklarımızı sessiz yaşayalım. İnsanlar toparlanmaya çalışırken onlara destek olamıyorsak bile köstek olmayalım. İnşallah bu zor günleri bir an önce atlatır, yaralarımızı sararız. Biliyorum, konu ölüm olunca yarayı sarmak pek mümkün değil ama Allah yakınlarını sevdiklerini kaybeden herkesin gönlüne ferahlık versin.