İlkokul boyunca boyumla ve tahtayı okuyamadığım şikayetiyle genelde en önde oturan o kızdım. 5.sınıfa kadar sanıyordum ki görmek böyle çaba sarf edilen bir eylem. Biraz zorlandığın, biraz ışıkların dağıldığı, hafif gözünü kısman odaklanman gereken, netlik için bir menzili olan bir eylem. Yıllarca ne öğretmenlerim ne ailem de anlamadı o yaşıma kadar? Meğer o sene tesadüfen öğrendik ki gözlerim 1.5 numaraymış. Ben ne gariban bi çocuktum ya.
Şimdi gözlerim, miyop + astigmatla 4.50 falan. Elimdeki telefonun yazıları 15 cm uzaklıktan sonra bozulmaya başlıyor. Karşı koltukta oturan birinin mimiklerini geçtim yüzünün üstündeki organları seçme ihtimalim bile aşırı düşük. Gözlüğümü yatağımın başına asmadıysam, lenslerimi çıkardıktan sonra yardımsız bulmam için her yeri taciz ede ede gezmem gerekiyor. Çok çaresiz hissediyorum ay.
Tüm kardeşlerimde miyop var bu arada. Bazen dururken aklıma geliyor iyi ki gözlük veya lensin icat edilmeği bir zamanda doğmamışız, ikinci sınıf insan sayılırdık. Erkek kardeşim iş bulamazdı. Herkes neslini düşündüğü için evlenemezdik de. Daha eski bir dönemde doğal seçilimle, yaklaşan hiçbir tehlike seçemediğimiz için yem bile olabilirdik. Aman hayat ne garipsin.