20yaşındayım. Hiç böyle hayal etmemiştim bu yaşlarımı zaten bir espiriside yokmuş. Bu yaşta hala bir üni öğrencisi değilim olmak için çabalıyorum ama siktiğimin sistemi hiç bir boka yaramıyor. Kazansam ne olacak düşüncesi var hep ama kazanmak zorundaymışım gibi. Aile büyükleri seni hiç anlamayıp her şeye yorum yapıyor şunu böyle yap şunu şöyle yap. Bre amınakoduğum çok biliyorsan sen yap akıl verme. Onlara düşüncelerini söylediğin zaman ise anlamayıp yargılıyorlar yok ben bahanelere sığınıyormuşum bla bla. Sussan ayrı bir dert niye cevap vermiyorsun sende konuş. Tek çözümüm her şeye susup konuşmalarının bitmesini beklemek cevap vermeden ki işgenceyi uzatmasınlar ama anasını satayım hiç vazgeçmiyorlar. Olabildiğince onların yanına çıkmamaya çalışıyorum bu yüzden yalnızlığı seviyorum. Şayet yaşamak buysa yaşıyoruz kardeşim en alasını yaşıyoruz.