Gerçekten aşkla evlenmiş makul kişiliklerin bu savı çatır çatır çiğneyip tüküreceğini düşünüyorum.
Genelde toplumumuzda evlilik içinde yaşanan iyi/kötü olayların geleneksel ahlak içselleşmişliğiyle daha mahrem görülmesi sebebiyle, çoğu şey iki kişilik aile arasında tutuluyor. Sevgisi de aşkı da tutkusu da… Bu sebepten normal çift işte dediğimiz bir çok hanede bildiğimizden çok daha güzel ilişkiler olabiliyor. Sevgiliyken güzellemeler daha aleni olup hatta bazen gösterişe kaçarken evlilikte bu durum tersine dönebiliyor. (Geçenlerde bir yazar komşu daireden bazı sesler duyduğunuz söylemişti misal, yalıtım önermişti bir başkası da, bu tartışmadan az ötede olarak değinmek istedim ki; evli çiftlerde hassasiyetin daha fazla olduğunu düşünüyorum aynı bakış açısıyla)
Ben erkek arkadaşımla bile güzel/kötü anlarımızı özellikle ilişkinin hala içindeysem yakın arkadaşlarıma dahi anlatmam genelde, özelim olarak görürüm. Burada ben abartıyor da olabilirim, olsun ben ‘özel’ kadınıyım. Sen anlatırsın, anlatmazsın, bağıra çağıra gezersin; beni ilgilendirmez. Ben özel severim. Bu mahremiyetimden dolayı hanımefendilerden “Helal olsun” diyenler duydum.
Evlilikte aşk neden ölmez nasıl ölmez bunlara girmeden bir bakış açısı katıyorum aslında sadece, zaten aşk evrensel olduğu kadar da bireysel bir şey. Aşkın doğasını çözen herkesin bu mutluluğu daim kılabileceğine inanıyorum. Entirinin ilk cümlesindeki ‘aşık ve makul kişilikler’ kısmını unutmadan okuyalım. Aşkla dopdolu bir ömür geçirmemiz dileğiyle bugünlük bu kadar yeter, tüm yazarlara iyi geceler.