6 Şubat 2023 sabahı deprem felaketi yaşanırken Adana'da ailemin evindeydim. Korkunç bir sarsıntı ile uyandık. Ev başımıza yıkılacak diye düşündüm ve ölümü kabullendim. Sarsıntı durmak bilmedi. Ailemi deprem sonrasında nasıl aşağı indirdim bilmiyorum. İlk başta depremin Adana'da olduğunu düşünüyordum, internet ve hat çökmüştü. Kimseye ulaşamadık. Sonrasında felaket yavaş yavaş ortaya çıktı. Hatay ve Maraş'ta olan arkadaşlarıma ulaşmaya çalışıyordum ancak hepsinden geri dönüş alamadım. Endişem her geçen saat artmaya başladı, kendi yaşadığım travmayı bir kenara bırakıp arkadaşlarımı düşünüyordum. Televizyon karşısında çaresizce yaşanılan dramı izlerken bir telefon geldi. Arayan arkadaşımın kardeşi idi, bana kimseye ulaşamadığını ve korktuğunu söyledi. Acilen araba ayarladım ve Hatay'a doğru yola koyuldum. Arkadaşımın evine gidene kadar tek dileğim enkazın dışında kendisini ve ailesini görmekti ancak oraya vardığımda evin önünde bir kalabalık gördüm ve dünya başıma yıkıldı. Yapabilecek hiçbir şey yoktu, saatlerce yardım bekledik ve kimse gelmedi. Arkadaşımın kardeşi şehir dışında okuyordu kendisine ailesi ile ilgili haberi amcası aracılığı ile yolladım. Korkunç bir an oldu. Yutkunamadım, boğazım düğümlendi. Yaşanan felaket o kadar büyüktü ki dostlarımın acısını yaşayamadım çünkü herkese koşturmak gerekiyordu. Elimden geldiğince dostlarımın desteği ile yardım götürdüm ve neredeyse 2 hafta depremzedelere yemek dağıtımında yardımcı oldum. Kendimi bu süreçte çok yordum ancak anlamam uzun sürdü. Psikolojim bozuldu, bazı geceler deprem olduğunu zannediyorum ve uyanıyorum. Ben kendime kötüyüm demek istemiyorum çünkü o insanların yaşadıklarını görünce aslında çok şanslı olduğumu gördüm. Üzgünüm ve çok yorgunum.
Gördüğüm, yaşadığım olayların detayını veremeyeceğim. Duygularımı aktarma konusunda büyük zorluk çekiyorum. İnsanları ölüme terk ettiler ne yazık ki. Ben depremin üçüncü günü Elbistan'a gittim ve Afad bölgeye yeni gelmişti. İnsanlar soğuktan donarak öldü o enkazlarin içinde. Çadır ve yardımlar yerlerine ulaşmadı. Bu yaşananlar ve yaşatılanlar unutulmasın istiyorum.
Elbistan'a yardım götürdüğümde bir Alevi köyünden yardım çağrısı aldım. Erzakların belli bir kısmını oraya indirmeye karar verdik. Öğle vakti -5 derece, köye gittik. Yardıma ihtiyacı olan abimizin evinde hasar var eve girmeye korkuyor. Ne çadır gelmiş ne de erzak. Ailesi ile bir tane çardak var onun altında oturuyorlar. Yaşanan çaresizliği keşke size daha net anlatabilsem sadece hayal etmenizi, empati kurmanızı istiyorum.
Bu olayın bu kadar çabuk unutulmasına karşı sinirliyim. Elbette herkes hayatına dönecek bu konuda bir problemim yok ancak hala yardım bekleyen insanlar var. Felaket bitmedi, yakın bir süreçte de bitmeyecek. Balık hafızalı olmayalım tek ricam bu.
Yaşamını yitiren tüm vatandaşlarımız huzur içinde uyusunlar, yaralılara şifa, yakınlarına da sabır diliyorum.