Distopik bir dünyadan ziyade bir cehennem aslında. Hislerin ve samimiyetin kaybedildiği bu dünyada isimlerin de pek bir anlamı yok. Statüleri numaralarını ve haklarını belirlemekte. Tüm toplum ruhani olarak çöktüğü halde kimse bunun farkında değil ya da farkındalığın getirdiği sorumluluklardan kaçıyorlar. Çıkarlarına ve düzene göre hareket edip kendi içlerinde bir savaş halindeler. Düşük yaşam koşulları hayallerini de kaybetmelerini sağladı. Düzen karşıtı fikir sunabilecek tek bir kişi dahi kalmadı. Aslında hâlâ buradalar ama zindanlardalar.
İnsanların sadece onlar olmadığında sıkıldığı için arkadaşlık ilişkileri kurduğu bir dönemdeyiz. Çıkarlar doğrultusunda bir gün melek, bir diğer gün şeytan olan insanlar. Aslında hepsi her zaman birer şeytandı duruma göre maskelerini taktılar. Kalplerini köreltmiş o maskeler.
Bir kafes hayvanı olarak düşünülebilir bu insanlar. Korkuyla dayatılanlara uyum sağlıyorlar ve onlardan türeyen diğer nesiller sistem içinde dünyaya geldiğinde korkuyu bile bilemiyor. Duyguları olmayan bir varlık çarkın dişlisinden ibaret değil midir?
Tek ümit şimdi bu topraklarda olanlar. geleceğe bırakırlarsa sistem aksamayacak. Onların tohumları kırılabilecek bir zincirin var olduğundan dahi habersiz olacak.
Bir gün toplumsal aydınlanma yaşansa bile geç kalınmış olabilir Bir şehir yakıldıktan sonra herkes üzerinde dans etse ne farkeder?