Annem bugün terapiye başlıyor.
Üzgün değilim aksine mutluyum:) ki hissetmem gereken şey de bu.
Çok şey söylemek istiyorum ama son zamanlarda duygularımı ve düşüncelerimi kelimelere dökmek konusunda pek başarılı olamıyorum maalesef. Ne ara böyle oldu bilmiyorum.
Bu olayı buraya not düşmek istedim. Uzun süren annemi tatlı dille ikna etme çalışmalarım sonuçsuz kaldığında (maddi kaygılar ve değişimden kaçış gibi sebepler yüzünden) babamla iş birliği yapmam gerektiğini fark etmiştim. Sağ olsun dediklerimi önemsedi ve o da benimle beraber annemi terapiye teşvik etmeye başladı. Yaklaşık 6 ayın sonunda başardık ve bugün ilk seansını alacak. Yanlış bir şey yapmaktan, işlerin kötüye gitmesine sebep olmaktan çok korkuyorum. Ona iyi geleceğim diye hata yapmaktan korkuyorum. Sabrımın taşmasından ve bu sebeple onu kırmaktan korkuyorum çünkü gerçekten sabır isteyen bir süreç bu ve ben çok gencim.
İnşaallah bir an önce her şey yoluna girer sözlük. Yoruldum artık ama annem daha çok yoruldu. İnanıyorum her şey yoluna girecek ve bütün bunlara değecek:')
Her şey düzeldiğinde buraya gelip değidi diyeceğim inşaallah:):')