hatay

bu satırları unutmamak için yazıyorum, her ne kadar unutmak mümkün olmasa da yaşadıklarımızı unutmamak için.. ilk günler hislerimin farkında değildim, yaşadığım her şey benim için o kadar yüksek duygulardı ki dışarıya bir reaksiyon dahi veremiyordum; en ufak şeyde gözleri dolan ben, bir şehrin içindeki insanları yutarak yok oluşuna minicik bir gözyaşı bile dökemiyordum. ama şu an her şeyin farkındayım ve çok öfkeliyim. bize yaşatılanları unutmayacağım; yok sayılışımızı unutmayacağım; hastanelerde yatan insanların acı içerisinde bağırma seslerini; battaniyelere sarılı şekilde mezarlığa taşınan, yer olmadığı için üst üste kıyafetleriyle gömülen insanları unutmayacağım; iki gün boyunca enkazlarda hiçbir ekibin olmayışına çok öfkeliyim; çok daha fazla insanı kurtarabilirdik düşüncesini silemiyorum beynimden; yalnız bırakıldık, ben bu hissi bin kere de ölsem unutmayacağım... her şey bu kadar kötüyken gittiğimiz her yerde dilimizden düşüremediğimiz şehrimiz de yok oldu gitti; en güzel anılarımı, çocukluğumu, benliğimi, evimi kaybettiğimi hissediyorum. anlatsam inanır mısınız bilmiyorum ama bi ruhu vardı sanki şehrin şimdi o ruhu da kaybettiğimizi hissediyorum. çok güçlüyüz, toparlayacağız biliyorum, tekrar doğacağız ölen her sevdiğimizin yerine ama söz veriyorum unutmayacağım, unutmayacağız.