Kendimi bildim bileli uyuyamam. Uyusam uyanırım. Bu yüzden de günüm bok gibi geçer. Hepsinin nedenini biliyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Zamanla bu neden sırtımda öyle bir yük oldu ki artık hiçbir şeyden keyif almıyorum. Gülemiyorum. Gülmelerim insanlar kırılmasın diye. Her gece kafama takılan beni uyutmayan şey görmediğim hissetmediğim sevgi. Sevgisizliğim benim boynumu kırdı ama öldürmedi. Arkadaş sevgili falan geçtim aile sevgisizliği küçük bi kız çocuğunun kalbini kırdı. Ne kadar büyüsem de küçük bi kediden aldığım sevgide bile boğuluyorum. Öyle açım ki buna. Düşünüyorum her gece düşünüyorum şu an ölsem kaç gün sonra ölümü bulurlar diye. Biliyorum ailesiz çok fazla çocuk var deprem sonrası da bir sürü çocuk ailesiz kaldı. O kadar zor ki bunu biliyorum çünkü benim ailem varken de ben ailesiz kaldım. Maddi hiçbir şeyi esirgemediler şükür karnım tok. Ama başım bir kere okşanmadı ve ben 24 yaşımda nerdeyse her gün bunun acısını çekiyorum. Eğer yaratıcı varsa ona çok kırgınım. Hiçbir gece rahat uyuyamadım. Bu gece bunu ona demek istedim.