Uzun zamandır yazmıyordum, genelde iyi olduğumda değil kötü olduğumda duygularımla baş edemediğim için yazarım zaten.
6 şubatta ne olduğunu anlamadığım bir bildirim trafiğiyle uyandım. Niyetim umursamadan geri uyumaktı ama telefona baktığım an uyku falan kalmadı. Sonraki birkaç günüm saatlerce telefona bakmak işe yarar bilgileri paylaşmaya çalışmakla geçti sadece. Danışanlarımdan iptal eden ya da online a çevirenler olmuştu. İşime geldi çünkü ofise gidip iş yapmaya gücüm yoktu. O bölgede Elbistan'da Maraş merkezde Urfa'da ve Antep de arkadaşlarım ve aileleri vardı. 1inden haber almam ertesi günü bulmuştu. 1 tanesi hariç hepsi genel anlamda iyi, şanslı olanlardı. Kendimi işe yaramaz hissettim. Suçluluk vs. 4. Günden itibaren internete sınırlı bakabilir oldum. Çünkü gittikçe kötüleşiyordum.
2 tane kedim var. Sürekli onları kurtaramamakla alakalı kabuslar doldurdu beynimi. 1 tanesi uysal diğeri agresifti. Agresif olan evden kaçmamız gerekirken saklanıp korkabilir ve saldırganlaşabilirdi. Onu almadan mı gidecektim? O hafta annemler anannemler hep il dışındaydı. Onları kaybetme fikri kabuslarımdan bir başkası oldu. Her haberde kendimi yerlerine koyuyordum. Yeni iş kurduğum için maddi olarak pek iyi durumda değiliz, maddi yardımı çok az yapabildik. Suçlu hissettim. Başka şekillerde destek olmaya çalıştım ama yetersiz hissettim.
Hala toparlanabilmiş değilim. Durup dururken ağlamak geliyor. Kötü haber duyunca sanki aptallaşıyor algılayamıyor gibi oluyorum. Beynim kendini kapatıp arkaya bir müzik sesi açıyor sanki.
Bir de kedilerimden biri bir süredir tuvalete çıkarken zorlanıyor gibi hissediyordum. Ama bana mı öyle geliyo emin olamıyordum. Geçen gece bir de acı acı miyavlama eklenince sabah kendimi veterinerde buldum. Kum ya da taş yoktu, idrarında azalma ya da kaçırması de yok. Ama mesamesinim kenarında bi tuhaflık fark ettiler. Emin olamadılar. Enfeksiyon kaynaklı olabilir diye antibiyotik başlandı. 1 hafta takip tekrar kontrol. Ama ya o bir kitleyse. Ya hastaysa ve kaybedeceksem. Şuan sanki iki kedim de hasta ve fark edemediğimden onları kaybedebilirmişim gibi hissediyorum. Eşime her an görevlendirme gelip gidebilir. Gitsin yardım etsin istiyorum ama bir yandan da gitmesinden korkuyorum. Normalde depremden falan çok korkan biri değilim ya da yalnız vakit geçirmekten ama şu bikaç haftadır eşim işe gittikten 2-3 saat sonra arayıp konuşmaya, keşke gelebilsen demeye başlıyorum.
Bilmiyorum sözlük, iyi değilim. Bu yaşananlar üzerine iyi de olmamalıyım zaten. Hiç kimse de iyi değil zaten. Ama bi yandan bencil ya da duyarsız hissediyoeum kendimi. Üzüleceğim için kapattığımdan kendimi ama inan elimde değil. Bi yandan kedilerime başka bir şeye bir anda korku kaplıyo içimi. Geçen gün mesela eski bir apartmanda oturduğum için zehirli malzeme kullanıldı da kanser mi olcaz acaba diye panikledim. Babannemin eviydi burası. Son 5 senedinde falan karnında tuhaf bir şişlik vardı. Belki de kanserdi. Ya bu eve taşındıktan sonra kedilerim bu yüzden kanser oldularsa. Karamelimin idrar kesesinin kenarındaki o tuhaflık buysa?
Bilmiyorum sözlük.