Hani bir söz vardı ya hepimizin ezberlediği “biri ölür üzülmezsiniz, sonra sandalyede asılı hırkasını görürsünüz. O hırkanın duruşu kalbinize oturur” diye. İşte biz öyle bir şeyin içine düştük ki hem “biri”leri ölürken üzüntüden kahrolduk ve çaresizlikten çıldırdık hem de kalbimize oturacak hırkaları sandalyede asılı değil, tozun toprağın, beton yığınlarının altındaydı. Kokusuna sarılıp avunulacak bir hırka bile bulamadı insanlar. Acıdan aklını kaybedenler oldu. Yani acı çok büyük. Hayat devam ediyor ama insanların birçoğu yalnızca hayatta kaldı, yaşamıyor.