önce deprem olduğunda ırgalamadım bile... her zamanki gibi sallanıyor maraş dedim...baktım şiddetlendi dolapların kapakları açılmaya duvarlar sallanmaya başladı.. neden dedim neden bu kadar şiddetli ... çığlık atmaya başladım ...baktım çığlıklarıma annem yetişti... oturma odasına gidelim dedik o panikle hangi akla hizmetse...inanın antrenin tüm duvarlarına çarptı bizi... biraz durur gibi oldu annem pencereyi açıp baktı...anne çekil oradan sallanıyoruz düşeceksin dedim.. baktık yine hızlandı... Çığlık ve dua karışımı geçti. Durunca o telefonu nasıl kaptım kedimin taşıma çantasını aldım ...telefon ışıklarıyla indik aşağı... kurtulduk diye düşündük.. malesef büyük artçı başladı otoparkta yakalandık...bizim bina karşı binayla eş zamanlı sallanmaya başladı... bu arada komşumuzda o sırada arabası ile siper oldu ki üzerimize olurda bizim bina yıkılırsa hayatta kalalım diye... neyse artçıya merdivenlerde yakalanan babam da çıkabildi binadan... arabaya kendimizi attık...saatlerce bekledik yağmurda soğukta... sonra bir şeyleri güç bela kaptık ve şehirden dışarı çıktık... o dakikaları yaşayanlar için hiç bir şey eskisi gibi olmayacak..