6 şubat 2023 kahramanmaraş depremi sonrası ben bu kavramdan epey bir vazgeçtim maalesef. hatta daha bir saat önce yeğenimle yaptığım konuşmada aynen şöyle dedim: “ömrümün çok ciddi bir bölümü, bir
tanrı var mı sorgusu ekseninde geçti hep. en ümitsiz anımda bile içten içe bir tanrı olduğuna inandım. ancak şu deprem sonrasında o inancım hiç olmadığı kadar sarsıldı. zira bir tanrı varsa eğer, artık neyi bekliyordu, yardıma muhtaç çocuklara yardım etmek için? insanın daha ne kadar alçalması lazımdı, tanrı’nın tahtından inip olana biten el atması için? gökteki kuşu kendi çıkarı için öldüren kötüleri helak etmesi veya onların hatasından dönmesi için tanrı niye kılını kıpırdatmıyordu?”
ilahi adalet veya tanrı’ya havale etmek, galiba, güçsüz birey ve toplulukların sorunu çözemediğinde başvurduğu tek üst merci. bunları söylediğim için gerçekten çok üzgünüm ancak bir
muhabbet kuşunun bile acı çekerek ölmesine göz yuman, izin veren tanrı benim tanrı’m değildir. biliyorum,
kötülük paradoksu içinden çıkılmaz bir girdap ancak ben biraz da tanrı’nın insanlara kendini inandırmak için gayret göstermesi gerektiğini savunuyorum artık. yıllar evvel yazıp bastırmadığım ve hala bilgisayarımda duran iki roman karakterimin söylediği gibi:
-tanrı’ya inanıyor musun?
+kendisine inandırmayı başaramadı.