eylül sonunda 3.5 senelik ilişkim olan ve 5 senedir de en yakınımda olan kişiyle ayrıldık.Hala onu deliler gibi seviyorum.Ayrıldığımız zamanlar her gece ağlardım.İlk ayrılıktan 1.5 ay sonra dayanamadım çağırdım.O gece sabaha kadar konuştuk.Hatta ilk geldiğinde ağladım özlemimden.Sabaha kadar saçlarımı okşadı ben onun yüzünğ sevdim. 1 ay sürdü bu her hafta beraberdik.Sonra yeniden bi soğukluk girdi.Çıkardı beni yeniden hayatından.Canım çok yandı yeniden ama sustum kendime saygımı yitirmeyeceğim dedim. O sıra üzerime atılan yalanlardan dolayı yeniden bıraktığını öğrendim. 3 şubata kadar ortak her arkadaşımıza durumun doğrusunu anlattım.4 ü doğum günümdü.Bekledim yazar diye yazmadı içindeki sinir her şeyin önüne geçmiştir dedim. 4 şubattan birkaç hafta sonra konuşacağım dedim. 6 şubatta deprem olduğu gün her şey toz oldu bende başta.İki günde 10 yakınımı kaybettiğim haberini aldım.Bencilce ama ailemin içine girmişti sormasını bekledim.Sormadı.Bir kere merhabam olan kişiler bile sordu o sormadı.En çok ona ihtiyacım vardı belki de.Belki de o olsa sakinleşecektim.Bıraktım gururu bir kenara ölüm var dedim kendime ve yazdım. Ama duvar gördüm önümde.Günlerdir iyi değilim.Hiçbir zaman da iyi olmayacağım.Kendimi bu dünyada yapayalnız ve savunmasız hissediyorum artık.Kimseye de bunları söyleyemiyorum.Dostlarım yeter yapma bunu kendine diyor.Elimde değil demekten başka cümle çıkmıyor.Onu hala çok seviyorum ama o ise bana gardını indiremiyor. Eğer bir gün ölürsem ki bunu en kısa zamanda istiyorum, onu bütün ömrüm boyunca sevdiğimi bilmesini istiyorum.Bu yazdıklarımı hiçbir zaman bilmeyecek.Buradaki adımı söylemezdim ona hiçbir zaman saygı gösterirdi.Belki önüne düşerse tarihlerden anlar acaba der.neyse...Hayat kısa ve ben ona hiç doyamadım.