Çocukluğumdan beri vakit geçirebildiğim tek aile büyüğüm. Dedelerim ve babaannem ile ne yazık ki pek anı biriktiremedim. Anneannem her zaman bizim evimize yakın oturdu. Bu sebeple aile evinde olduğum dönemlerde kendisi ile vakit geçirme şansına sahip oldum. Aşçılık bilgimin çoğunu ondan öğrendiğim tarifler ile edindim. Hayat dolu, gezmeyi seven bir yandan da aşırı inançlı bir kadın.
Hac için Mekke'ye beraber yolculuk yapmıştık. Dini sorumlulugunu yerine getirmesine yardımcı olmuştum. Bana her zaman kızar, inançlı olmadığım için ama asla kıyamaz, bana hep dua eder.
Anneannem ile vakit geçirmeyi çok severim. Yürümeyi, yemeğe çıkmayı, müzik dinlemeyi hatta gizli gizli alışveriş yapmayı...
İki hafta önce alışverişe çıktık bir tane yeleği çok beğendi ama yanına kartını almadığı için vazgeçti hatta ben kendisine almak istediğimi söyledim ama kabul etmedi. O yeleği almadığım için, ısrar etmediğim için bu kadar pişman olacağımı düşünmezdim.
Tam on gün önce; sabah erken saatlerde telefonum çaldı ve anneannem iyi olmadığını söyledi. Ambulans ile hastaneye kaldırıldı ve on gündür yoğun bakımda.
Sabah evde yanına gittiğim zaman elimi tutup korktuğunu söyledi. Kalp yetmezliğine dayalı akciğerleri su toplamış. Her sabah yanına gidiyorum belki iyileşir diye ama her geçen gün kötüye gidiyor. Doktor bugün pek iç açıcı konuşmadı.
Benim hayata karşı olan bakış acımı değiştiren ve bana çok şey katan bir insanı kaybetmeye pek hazır olduğumu düşünmüyorum ama hayat bu..
Genç yaştaki birçok yakınımı kaybetmeme rağmen anneannem beni çok etkiledi. Bu savaştan çıkabileceğine karşı olan inancımı artık kaybediyorum.
Canım anneannem; uyan gel lütfen. Daha yapacak bir sürü şeyimiz var bu hayatta.. Seni çok seviyorum.