omuzlarımda kestirdiğim saçları kısa diye düşünüyordum ta ki geçen haftaya kadar. pandemiden sonra kuaföre ayak basmadım annem yamuk yumuk hallediyordu saçımı. geçen hafta kırıklarla birlikte uzadığı için kesmesini istedim ama nolduysa saçlarım bir anda kahkül diye bildiğim saçlardan kısa hale geldi. annem bi anda makası ortalarda öyle derine daldırmış ki toparlaması mümkün olmadı.
ilk defa saçımın kısalığından ensem gözüküyor ben dahil evdeki herkes şok geçirdi. ilk anda öyle şok oldum ki, aynaya bakamadım iki gün full saç toplu gezdim, üçüncü günün ortasında alışayım diye yarı açık gezerken abim "lamia" diye dalga geçmeye başladı üvey kardeşlere benziyormuşum hoş onun gözünde üvey kardeş olmak için komik bir fırsat oldu. pazar günü ise arkadaşımın nişanı vardı ve o saçla nasıl gidicem diye ter basıyordu ancak güven geldi saç bir güzel gelmeye başladı bana, toplarım diye düşündüğüm saçı fönleyip bayağı beğenip özgüvenle gittim.
bu gün de banyoda kendime baka baka aslında fena değil ya, yakışıyor sanki diye dolaştım. insanoğlu her türlü rezilliğe de alışıyor olabilir bilemiyorum.
ensede biten saçın tek kötü kısmı enseye ve boyuna temas ettiği için sürekli kaşıntı yapıyor, toplasan asla toplanmıyor. inşallah uzayacak be.