Bayılıyorum bu diziye.
Beni hem huzurla dolduran hem de buruklaştıran bir dizi. Huzurla doluyorum çünkü ailecek gülüşerek izlediğimiz çocukluk günlerime gidiyorum. Buruklaşıyorum çünkü hiç yaşayamadığım ve yaşayamayacağım hisleri izliyorum.
Bu diziyi izleyen herkesin hayali bir Nikoya sahip olmaktır. 24 yaşındayım hala umut ediyorum. Bir yandan da Niko hayali bir karakter diye kendimi ikna etmeye çalışıyorum.
Her karakter ayrı ayrı övgüyü hak ediyor. Tek bir bakış, mimik ile beni gülme krizine sokuyorlar. Tek bir söz ile de ağlatıyorlar. Nasıl güzel oyunculuktur bu?
Feridenin idâre edici tavırları, kahramanın çok sinirlenip durulduktan sonra yufka yüreği ile insanları affedişi, nazire ve ruşenin sevgisi, mustafa can ve ani çıkışları, memik dede, kuyu cadısı eftelya, katina hala ve salih aşkı...
Memik dede beni feci güldürüyor ama bir yandan da hiçbir zaman dede kavramını tatmadığım için bir tık üzüyor. Mustafa can ile beraber olup çevirdikleri işler ve torunlarına olan sevgisi bana çok keyif veriyor. Keşke benim de bir dedem olsaydı derken buluyorum kendimi.
O sofrada oturup onlarla yemek yemişim gibi hissediyorum. Dizi değil de gerçekten tanıdığım insanlarmış gibi. Baştan başladım bugün 7. Bölüme geldim. Tahmin edersiniz ki karnım acıkıyor ve canım baklava çekiyor. Ayrıca nazlı, nikoyu hiç hak etmiyor. Ah nikomu benim imkansız hayalim...