Bu benim. Eskiden beri çocuklarla aram çok iyidir. Öğretmenliği seçmemdeki büyük etken de bu oldu. Ve ben iyi bir derece yapmama rağmen HÂLÂ atama bekliyorum. Artık soluyorum, ciddi anlamda tükeniyorum. Çocuklarıma ihtiyacım var. Onlarla konuşmak, iletişim kurmak, gözlerindeki ışığı görmek bana yaşam enerjisi veriyor. Geçen sene hem kpss çalışmak hem de bir dershanede çalışmak fiziksel olarak çok yıpratıcıydı ama sabah kalkıp öğrencilereme kavuşmak bir nebze olsun umutlarımı yeşertiyordu. Pırıl pırıl, yolun başında minicik parlak gözlere her gün bakmak... Özledim. Atama olacak diye iki aylığına da hiçbir yer kabul etmedi atama da olmadı. Biraz daha böyle devam ederse kafayı yiyeceğim.
Edit: işin maddi boyutu da bir yana manevi olarak acilen atanmam gerek ya.