Hayattaki belki de bütün travmalarımın nedeni.
Beş çocuğundan en küçüğü olduğum için midir nedir beni pek adam yerine koymazdı, ilgilenmek şurada dursun, ben yokmuşum gibi davranırdı. Ben de aramızda bir iletişim olsun bir bağ kurabilelim diye onun sevdiği şeylerden bahseder, onun hobilerine merak salmış gibi yapardım, sorular sorardım sırf benimle konuşsun diye. Onu gözümde hiç olmadığı bir yere koyardım, sevmek isterdim. Zannederdim ki onunla konuşursam beni görür, beni sever. Olmadı tabi, çocukluğum ona yaranmakla geçti zaten.
Sonra büyüdüm. Büyüdükçe anladım ki beş çocuğundan birini seviyormuş. Diğerlerimiz asla umurunda değilmişiz. Canım yandı, yıllarca acısını çektim. Tam kendi içimdeki fırtınaları dindirmeye başlamıştım ki, çekti gitti bu dünyadan. Ne onunla aramı düzeltebildim, ne benimle gurur duymasını sağlayabildim, ne ardından feryat figan ağlayabildim. İçime attım her şeyi, cenazeden çıktım ertesi gün okula gidip sınava falan girdim. Ölmemiş gibi yaptım, acım yokmuş gibi davranıp etrafımdakileri teselli ettim. Ama bunun faturası çok ağır oldu. Hala dik duramayan, ufacık rüzgarda yıkılan biri olarak kaldım. Hiç büyüyemedim ki, hep o ilgi çekmeye çalışan çocuk oldum. Şimdi dönüştüğüm insan ise tepeden tırnağa travma dolu.