seni her şeyinle kabul ediyorum ama içindeki nefret ve şiddete bu kadar tutkuyla bağlı olman beni korkutuyor demişti en son ilişkim biterken.
sanırım katolikler gibi tokat yiyince öbür yanağını dönen sinik bir insan müsveddesi olmamı bekliyordu.
söyledikleri doğru içimdeki nefret ve şiddet arzusu beni yakıp kavuruyor hatta ilham veriyor, tetikliyor hayata karşı; ama asla partnerlerimden herhangi birine fiziksel bir zarar vermedim.
mental çatışmaları kaldıramadıklarını anlayınca zaten onları weakling olarak görmeye başlıyor ve soğuyorum.