Hevesin üst üste defalarca kırılmasının, hayal edilen hiçbir şeyin gerçek olmamasının sonucu.
Hayallerden vazgeçmek kolay değil elbet ama zamanla mecbur kaldıkça benimsenen bir vazgeçme durumu söz konusu.
Kendimden örnek verecek olursam, ergenliğimde bu yaşlarımı mükemmel hayal ederdim. Su yaşadığım hayatla alakası olmazdı.
Sonra büyüdükçe hayatımın tam tersi evrilmeye başladığını kabullenemedim. Zorlama da olsa hayaller kurdum. Araştırdım, yok düşünce gücü dedim yok pozitifi hayatına çekme videoları izleyip uygulamaya çalıştım. Bir ara gerçek oluyor sandım. Kendimi kandırmaya çalışıyordum. Hiçbir şey hayallerime yaklaşmıyordu. Küçükken acıdığım insanların hayatlarına benzemeye başladı. Küçüklükten beri bir gün benim de şansım gülecek dedim ama olmadı. Şimdi yıllar sonra tekrar bir dönüp bakıyorum kendime de acıyorum.
Önce uçuk hayallerden vazgeçtim, ne bileyim bizim aile için Erasmus falan yurt dışında yaşamak uçuk hayaldir. Sonra normal insanların yaşadığı sevme sevilme olayı hayallerimden vazgeçtim. Kabullendim yalnızlığı. Sonra huzurlu bir yuva hayallerimden vazgeçtim. Evim cehenneme dönmüştü, hala da öyle.
Müzik dinleyip hayal kurmaya özel vakit ayıran ben, her yalnız kaldığında hayal kuran ben, başkaları adına bile hayal kuran ben hayallerimin hepsini yok ettim. Şimdi zorluyorum kendimi. Müzik açıyorum, güzel manzaralı yere gidiyorum, ilham olacak bir dizi açıyorum ama olmuyor. Sonra kurarım hayali dur şimdi diyorum ama biliyorum ki kurmak istemiyorum. Çünkü içimden gelen kafamda oluşan hiçbir tablo kalmadı.
Buradaki kimliğimden de, gerçek hayattaki kimliğimden de kendim de sıkıldım. Belki beni okuyanlar da, arkadaşlarım da sıkıldı. Nickim hep kasvetli diye, içimdeki ışık ortaya çıksın diye aldığım nickime uyumsuz bir yazar oldum çıktım. Tüm bu benliğimle insanların içini sıkan biri oldum. Kendim de dahil hayatını sıktığım herkesten özür dilemek isterim.
Eğlenceli biri olmak isterdim. Kahkahalarım olsun isterdim. Böyle biri olmak istemezdim.