Rehberimde kemal abi kaçakçı ile kemancı abi fatih diye alt alta iki isim var. Bazen bakıyorum hayatıma, yemin ederim diyorum ki "ben ne yaşıyorum?"
Kendi kendime ulan bunlar kiiiim niye ikisini tanıyorum neden böyle insanlar bende mevcut lan ben ne yapıyorum ne yapmaktayım ne söylemek nereye varmak istemiştir!!!! diyorum. Bende psikolojik bir rahatsızlık var galiba. Bişey yeniyse (konu kişi yer kitap müzik vs vs) alakam olmasa bile öğrenmezsem konuşmazsam görmezsem eksik gibi hissediyorum. Saçma saçma bilgiler mevcut beynimde. Alakasız. Gereksiz. Torbacıyla konuşurken de dikkat kesiliyorum biri yeni okuduğu kitabı anlatırken de birlikte heijan dinlediğim insanda var Dvořák yeni dünya senfonisi dinlediğimde. Bazen evde, sahilde tek durasım geliyo bazende etrafımda insan olmazsa kafayı yer gibi oluyorum. Bir dönem çok konuşasım geliyor bazen sadece susmak istiyorum. Bazen kavga edesim geliyo bazen biri ana avrat düz gitse amaaan amk diyip takmıyorum. Bazen duruyorum bazen durursam kuduruyorum. Ablamın biri bana dengesiz diyo biri deli bu diyo. Hala oğlu alakam olmayan işleri bana söyleyip çöz diyor teyzemin oğlu ben varken sana şoför diyeni siksinler diyip yaptığım en iyi şeyde beni kötülüyor. Biri çok güveniyor biri hiç güvenmiyor.
Lan yazarken neyi itiraf ettiğimi unuttum amk yukarı yeniden çıkıp okumaya da üşendim şimdi. Neyse. Öyle işte. Puuuuh.