sözlük yazarlarının hissettikleri

Her şeyi içime atmaktan, herkesi düşünmekten, fazla üzülmekten, gururlu olmaktan, her şeyin bi anda üstüme gelmesinden, düşünmek zorunda olmaktan, yorucu işler yapıp zorlanmaktan, hayatımın çaresizce elimden kayıp gidişini seyretmekten yoruldum.. beynimi ve kalbimi çıkarıp dinlenmek istiyorum...En önemlisi de beni ayağa kalkmam için elimden tutabilecek birisinin olmadığını düşünmek.. tek başıma halletmek zorunda olmak, aman başkasına yük olmayım, ben kendim halletmeye çalışırım hep hallettim yine hallederim diye düşünmek zorunda kalmak daha da dibe itiyor... Düşmekten daha da kötü bi şey varsa, yalnız başına ayağa kalkmaya çalışmak ve ayağa kalkmaktır. Ben hep düştüm ve hep yalnız ayağa kalktım. Her zaman başardım, yine başarırım. Kalkabilirim. Omuzlarıma daha da yük alsam bile başarabilirim diye düşündüm ama olmadı o yükün altında kaldım... Bazı geceler hiç sabah olmayacakmış gibi geliyor. Bazı günler ise hiç bitmeyecekmiş gibi geliyor. O günlerin sabahı oluyor ve o günler bitiyor. Ama bi parçan da onunla beraber gidiyor. O sabah olmayacağını sandığın geceye bıraktığın bir parçan kalıyor. Eskisi gibi olmuyorsun, olamıyorsun. Eksik parçalarınla devam etmek zorunda kalıyorsun. Halledemediğin çoğu şeyin bazen önemi kalmıyor, belki eskisi gibi istikrarın da olmuyor ve hayata bomboş bakmaya başlıyorsun her şeye.. ama keşke eskisi gibi cıvıl cıvıl hissetsen, içinde kocaman bi boşluk olmasa. Hep bi umudun olsa.. Bi şeyleri çekip çevirip düzeltebilsen. Ama artık düzeltme isteğinin bile kalmadığı bi kişiye dönüşüyorsun ya da istek olsa bile gücün kalmıyor. Her şey ya çok zorlaşıyor ya da kolay olsa bile gücün kalmıyor. Daha da güçlenmek çok da önemli bir konu haline gelmiyor bi zaman sonra... Bütün bu acılar beni daha da güçlendirdi diyerek gezinemiyorsun bile. Çünkü biliyosun bu acılar senin gözünde kendi parçalarını kaybettiğin, içinde kocaman bi boşluğun olması ile birlikte parçalarından oluşan bi mezarlığa baktığını anlıyorsun...Bir zaman sonra içindeki mezarlıkla yüzleşip, kendime bir yardımım yok çevremdekilere olsun istiyosun. Ama bazen iş işten geçiyor. Herkes kendi mezarlığı ile uğraşıyor. Herkesin bir derdi var. Ama sen onca derdin arasında, sana yardım etmek istiyorum diyosun.. Belki artık çok geçtir belki de yardım kabul etmeyecekleri kadar kendi içlerine dönmüşlerdir. Keşke herkese yardım edebilsem, tutup ayağa kaldırsam. Sevgiyi göstermekten zorlanmasak. Kendi acılarımın hiçbir değeri yok gözümde, hepsine minnettarım. Yaşamasaydım keşke ama yaşandı bu yüzden minnettarım. Beni daha iyi düşünen birisine çevirdiler. Ama keşke sevdiklerim acı çekmeseydi. Ellerinden tutmama izin verselerdi. Yardım edebilsem keşke sevdiklerime...Benim en büyük derdim sevdiklerimin derdi, kederi. Anneme, Babama kardeşlerime, halkıma,ülkeme ve sevdiğim herkese daha iyi bi hayat sunmayı isterdim. Onlara ellerimle bi cennet armağan etmek isterdim. Hiç dertlerinin olmayacağı, üzülmeyecekleri, yaralanmayacakları, hep mutlu olacakları bi yer bulup onları yerleştirebilirseydim lakin elimden hiç bir şey gelmiyor.