Yavaş yavaş babama dönüşüyorum ve bu canımı çok acıtıyor. Güzel olan hiçbir şeyi haketmediğimi düşünüyorum. On tane güzel şey yapsam bile bir şeyi berbat yaparsam her şey çöp oluyor. Benim kimseye tahammülüm kalmadı kimsenin de bana. Bazen diyorum, bu kadar katlanılmaz bir insan mıyım? Acaba gerçekten güzel olan hiçbir şeyi haketmiyor muyum? Hakediyorsam neden haketmediğimi hissediyorum/hissetiriliyor?
Her şeyi elime yüzüme bulaştırıyorum. Her hareketim ofsayt ya. Kimseye bir şey de anlatmak istemiyorum. Anlatmayı da beceremiyorum.
İlerde iyi bir baba olabileceğimi de düşünmüyorum. Sonuçta kötü örnek olarak gördüğüm adam gibi davranmaya başladım. Batırdık işte her şeyi.