Çalıştığım kurumdaki kimseyi sevmiyorum ama herkese gülmek zorundayım.Oysa kurum dışında hiçbiri ile görüşmek istemiyorum.Çoğu zaman kendimi iki yüzlü hissetmeme ve kendime yabancılaşmama sebep oluyor bu durum.
Çoğu birbirinin arkasından sallayan ama yüzüne gülen insanlar,ki bana da yapılıyordur tahmin ediyorum.Beş dakikalık kârın peşinde çoğu,yok sigara içip geliyorum, yok hava alcam falan ...Ne kadar az sorumluluk alırsa o kadar iyi çünkü.Kaderden midir bilmem,bu tiplere bir şey olmuyor zaten,nerde iş yürüsün diye çabalayan var onun ağzına ediliyor.
Kendim de çok mu iyiyim,tabi ki hayır ama bu kadar da değil ya,en azından alın terim helal olsun diye uğraşıyorum