önceden çok önemserdim. keşke şurda yaşasam, şöyle bi köşem olsa, bunları şunları yapsam, buraları gezsem... daha niceleri. çok isteğim vardı anlayacağınız.
özellikle istanbulda üniversite okuyup sonu pandemiye denk gelince küçümseyemeyeceğim ve göz ardı edemeyeceğim kadar bi ukde kalmıştı içimde. sanki doyamamıştım istanbula (ki ben istanbula doyamayacak kadar seviyorum orası ayrı).
şimdi ne oldu diyecek olursanız, aşık oldum... inanamayacağım kadar güzel birine. onu görmek istemek, görmek ve tekrar görmek istemekle geçiyor günlerim. onun yanında olursam her şehir yaşanılır gibi geliyor. bi koyuyorum başımı omzuna bütün yorgunluğum,kaygılarım, korkularım, huzursuzluğum anında son buluyor. bu güzel sevgiyi bulmadan önce günlüğüme "yanıltmadan, bekletmeden, sınanmadan saf sevgiyle hakettiğimi yaşamak istiyorum" diye not düşmüşüm. geçenlerde baktım "seni daha ne kadar sevebilirim acaba diye kendime sorduğum her an seni daha çok sevdirdiğin için teşekkür ederim" demişim.
beni ilk yazıdan ikincisine geçiren her şeye ve herkese teşekkür ederim. bedelini ödedim.
böylelikle istanbul ve güzel olan bütün yerlerde yaşama isteğim ille de olsun noktasında kalmadı. çünkü sevdiklerimle olduğum her yeri biz güzelleştiriyoruz. ve inanın bana hangi şehirde olduğumuzun bir önemi yok. ben sevdiğim insanlarla beraber yaşamak istiyorum.